از شعر شما به نزرمن اينکونه آمد که شما بسيار تنها هستي درصورتي که ميگوئي که هميشه با معبود خود جت ميگوني وجواب هم گرفته اي پس بايد بداني که يک جاي از کار شما ميلنکد بايد در نزر وعقيده فکري خويش تغيير اجاد نمائيد.

عشق واقعي به تنهاي بدست نمي آيد .اگر به دست ميامد .هيچ وقت پيغمبر اسلام بعد از ازدواج به بعثت نميرسيد .هيچ کسي به تنهاي به حقيقت يگانگي خداوند پي نبرده اند.

دردهاي من

جامه نيستند

تازتن در آورم

چامه و چکامه نيستند

تا به رشته ي سخن در آورم

نعره نيستند

تا زناي جان بر آورم

دردهاي من نگفتني

دردهاي من نهفتني است

دردهاي من

گر چه مثل دردهاي مردم زمانه نيست

درد مردم زمانه است

مردمي که چين پوستينشان

مردمي که رنگ روي آستينشان

مردمي که نامهايشان

جلد کهنه ي شناسنامه هايشان

درد مي کند

من ولي تمام استخوان بودنم

لحظه هاي ساده ي سرودنم

درد مي کند

انحناي روح من

شانه هاي خسته ي غرور من

تکيه گاه بي پناهي دلم شکسته است

کتف گريه هاي بي بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است

دردهاي پوستي کجا؟

درد دوستي کجا؟

( مرحوم قيصر امين پور)